Krótka historia EXPLOSIVE SELF DEFENCE SYSTEM
Każdy system samoobrony, który ma być realny i skuteczny, musi być zbudowany z takich zasad i technik, które są łatwe do opanowania w krótkim czasie, a funkcjonują w każdej sytuacji oraz warunkach życiowych. EXPLOSIVE SELF DEFENCE SYSTEM jest nowoczesnym systemem powstałym z myślą o doskonaleniu bezpieczeństwa pracy policjantów podczas interwencji. Obejmuje on elementy samoobrony oraz realnej walki ulicznej. Ze względu na skuteczność, wszechstronność, uniwersalność – system ESDS został dopasowany również do potrzeb innych grup zawodowych zagrożonych podczas wykonywania swoich obowiązków oraz dla osób cywilnych dostrzegających zagrożenie brutalizacją życia codziennego kobiet, mężczyzn i młodzieży. Celem szkolenia jest przekazanie przeciętnemu adeptowi podstawowych umiejętności obrony w możliwie krótkim czasie. Twórcą ESDS jest s oficer szwedzkiej policji polskiego pochodzenia Slavo Goździk – instruktor taktyki i techniki samoobrony. Główny instruktor IPDTA oraz styli wewnętrznych samoobrony. On to w połowie lat osiemdziesiątych analizując różne zasady szkoleń systemów walki i interwencji, zebrał doświadczenia i posiadane informacje, tworząc system ESDS. Goździk zauważył bark skuteczności technik treningowych policji europejskich. Policjanci zazwyczaj mają za zadanie interweniowanie posiadając na sobie dużą ilość wyposażenia, co znacznie utrudnia stosowanie tradycyjnych technik jujitsu, karate, boksu, które są podstawą wyszkolenia policji. Slavo przez lata zajmował się właśnie tymi tradycyjnymi sztukami walki, jak judo, karate, zapasy oraz innymi systemami wewnętrznymi. Studiował u mistrza Erla Montaique, Stuarta Le Merrseny, Mac Neila – specjalistów od manipulacji systemami nerwowymi i realnej walki ulicznej. Pierwsze kursy dla instruktorów Wyższej Szkoły Policyjnej i grup antyterrorystycznych SWAT w Sztokholmie i Getebourgu spowodowały duże zainteresowanie systemem ESDS policji w Skandynawii. Program szkolenia został włączony na stałe do szkolenia policji szwedzkiej. Do grona policjantów i antyterrorystów dołączyli wojskowi, straż graniczna, a na otwartych szkoleniach pracownicy ochrony, bodyguardzi oraz wielu cywilnych entuzjastów systemu. Twórca systemu prowadzi wykłady w wielu krajach Europy, Stanach Zjednoczonych i Australii. W 1995r. przyjechał do Polski na zaproszenie szkół policyjnych w Szczytnie, Legionowie, Słupsku i grup antyterrorystycznych. Wizyta zaowocowała włączeniem części zasad systemu do toku szkolenia naszej policji. W tymże roku powstała INTERNATIONAL POLICE DEFENSIVE TACTICS ASOCIATIONS – organizacja zrzeszająca ćwiczących ESDS na całym świecie. Pierwsza grupa polskich kandydatów na instruktorów rozpoczyna zajęcia w 1996r. w Uodewalla w Szwecji podczas obozu szkoleniowego IPDTA. Obozy te odbywają się od tego czasu już cyklicznie w wielu miastach polskich, takich jak: Puck, Białystok, Ustka, Kraków, Gdańsk czy Poznań. Przybywają na nie grupki ćwczących ESDS z całej Europy oraz zwolennicy innych systemów i szkół walki, co owocuje wymianą opinni i doświadczeń. Ludzie ci wprowadzają w życie podstawy ESDS w swojej pracy lub podczas treningów. W kilku miastach Polski zostają utworzone stałe centra treningowe (Białystok, Warszawa, Kraków, Poznań i Katowice). Efektywność każdego realistycznego systemu samoobrony musi być sprawdzona w walkach realnego zagrożenia życia – sytuacjach na ulicy. Jego budowa powinna być prosta, techniki łatwe do przyswojenia w krótkim czasie, a trening przeprowadzony w ubiorze, w którym poruszamy się na co dzień lub w pracy. Ocena poszczególnych ćwiczących na świecie systemów walki ze względu na skuteczność jest trudna, a nawet nie do zrealizowania. Zazwyczaj o nabytych umiejętnościach decydują wieloletnie treningi, predyspozycje fizyczne i psychiczne – nie zawsze dające pewność skutecznej samoobrony w sytuacjach zagrożenia. Często widowiskowość stylów walki, moda, filmy, decydują o naszym wyborze sztuki walki, a co za tym idzie sposobie obrony. A przecież życie to nie kino, a starcie z przeciwnikiem nie ma być widowiskiem; w walce na ulicy nie ma podziału na rundy, nie ma gry fair play. Nikt nie będzie klaskał po akrobatycznych popisach, które łatwo wykonać na sali gimnastycznej, ale przy brudnym, zabłoconym podłożu pełnym szkła będzie to niewykonalne, a nawet może doprowadzić do samookaleczenia. Wiele tradycyjnych systemów walki również może nie sprostać konfrontacji z realiami końca XX wieku. Również specyfika zadań służbowych policji, wojska czy ochrony eliminuje użycie skomplikowanych technik walki. Celowe uproszczenie zasad, krótki lecz kontaktowy trening z wykorzystaniem naturalnych reakcji ciała, dostosowanie starych technik do czasów, nauka przełamania oporu psychicznego przed napastnikiem, przygotowanie do walki w każdym ubiorze i z różnym wyposażeniem służbowym charakteryzuje ESDS. Większość systemów samoobrony funkcjonuje na zasadzie poczucia bólu zadawanego napastnikowi podczas ciosu lub założenia dźwigni. Tego rodzaju techniki nie zawsze działają na osoby odurzone narkotykami, alkoholem lub będące pod wpływem silnego wzburzenia psychicznego, ponieważ te osoby nie odczuwają bólu. Techniki manipulacji układem nerwowym, krwionośnym i energetycznym, wykorzystywanie wrażliwych miejsc ciała ludzkiego, umożliwia kontrolę nad w/w napastnikiem. ESDS bazując na manipulacji wykorzystuje intensywność przekazywanych bodźców na w/w układy. Manipulacja ta może prowadzić w zależności od potrzeb do: czasowego szoku lub nokautu. ESDS bazuje również na zasadzie widzenia peryferalnego, polegającego na zauważeniu i reagowaniu na najmniejszy ruch przeciwnika lub przeciwników. Kolejnym filarem systemu jest gwałtowność i zaskoczenie atakującego oraz instynktowność reakcji ciała. Szybkie, agresywne ruchy są łatwe w nauce. Otwarte dłonie, które w połączeniu z szybkością, dynamiką i gwałtownością powodują ostrą reakcję – tzw. szok prowadzący do nokautów. Sposób walki można porównać do treningu walki SEALs (amerykańskich komandosów morskich – którzy korzystają w walce z podobnych zasad metodyki treningu lecz wykorzystują zaciśnięte pięści). Po opanowaniu podstawowego zakresu technik ESDS ćwiczenia przenoszone są z sal gimnastycznych na ulicę, do pomieszczeń, środków transportu – miejsc gdzie spotkać możemy się z agresją – restauracji, kin, biur i dyskotek. W tych miejscach większość technik stylowych okazuje się nieprzydatna, a większość ćwiczeń niewykonalna. Zaskoczenie w trakcie wykonywania normalnych czynności służbowych i życiowych przez agresora powoduje szok tzw. utratę posiadanych wiadomości i umiejętności – zdobytych w sterylnych warunkach sali gimnastycznej, na macie, w kimono i boso. Mimo bardzo kontaktowego toku ćwiczeń ze względu na specyfikę atakowania w/w układów ciała ludzkiego, okaleczenia ćwiczącego są bardziej ograniczone niż w innych systemach. Zasada unikania kontaktu z krwią agresora zabezpiecza przed zakażeniem np.: AIDS czy żółtaczką – chorobami przenoszonymi drogą krew-krew. Ogranicza to również do minimum problem tzw. „brutalnego potraktowania sprawcy”, za który to możemy odpowiadać przed sądem. Nauka nastawienia psychicznego oraz psychologiczne aspekty samoobrony w ESDS uważa się za kluczowe. W rzeczywistości realna samoobrona jest bolesna i brutalna, dlatego aby przeżyć na ulicy musimy zmienić nastawienie do napastnika. Obrona musi być eksplozywna i gwałtowna. Właściwa mimika twarzy, „mowa ciała”, wydawanie komend oraz rozmowa z agresorem podnosi skuteczność naszej samoobrony i interwencji, a odwrócenie uwagi przeciwnika daje nam szansę skutecznej obrony. W systemie znajdują się również zagadnienia obrony przed większą ilością agresorów, tzw. walka z grupą, obrony przed atakiem osobnika z nożem, pałką czy z innym rodzajem broni oraz nauka posługiwania się tymi rodzajami broni. System obejmuje również realistyczną walkę w parterze.