KEIKO - trening, praktyka, ćwiczenia. Metaforycznie keiko to „wykorzystywanie mądrości przodków do oświecenia codziennej praktyki”. Zwykle trening podzielony jest na kilka elementów. Początek i koniec to oficjalna ceremonia składająca się przywitania, medytacji () i okazania szacunku wobec tradycji, nauczyciela i uczniów () następnie stosuje się różne formy oddychania (), pobudzania energii () w końcu przychodzi czas na rozgrzewkę (), która jest elementem przygotowania do zasadniczej części treningu. Główna część zajęć to powtarzanie konkretnych ćwiczeń (), technik () oraz wykonywanie ich w określony sposób. Dosa, waza, kata i różne formy treningu są narzędziami dydaktycznymi, pozwalającymi na przyswojenie sobie i zrozumienie zasad oraz nabycie pożądanych umiejętności.

Termin keiko oznacza również „rozwaga rzeczy starożytnych”. Wyróżnia się zasadniczo około 14 rodzajów treningu, chociaż istnieją jeszcze specyficzne formy i grupy ćwiczeń.

- trening przez oglądanie. Jest to milczące i spokojne siedzenie w dojo. Adept jest całkowicie skoncentrowany i obserwuje trening innych dokładnie rozważając przebieg zajęć, wykonywane techniki itp.

- samotny trening. Jeśli brakuje partnera to wyobrażamy go sobie i trenujemy dokładnie tak jakby rzeczywiście partner był z nami. W Judo np. ta forma treningu nazywa się TANDOKU-RENSHU (ćwiczenia indywidualne) przypominające walkę z cieniem. Hitori kaiko to również ascetyczna forma treningu stosowana przez wielu mistrzów , udających się na odosobnienie w góry lub inny trudny teren chodź przypominające surowe reguły klasztorowe.

- normalny trening. Najczęściej stosowana forma zajęć, w której partnerzy nawzajem przyjmują rolę TORI i UKE (atakują i bronią się). Przy tym rodzaju treningu zaczynamy od technik podstawowych. Ćwiczy się je, aż staną się częścią naszej podświadomości i rozbudujemy na tej podstawie techniki Oyoo. W Judo do tego celu służą UCHI-KOMI („automatyzacja ruchu”) i KATA (formy).

- ćwiczenia podstawowe. Nauka fundamentalnych technik w sztukach walki. Najlepszy trening do pracy nad prawidłową techniką. Młodsi adepci powinni ćwiczyć powoli i dokładnie KIHON-KEIKO mylone często jest z treningiem dla początkujących. Kihon to techniki bazowe, to silny fundament przyszłego wojownika.

trening „rzędowy”. Różni ćwiczący tworzą grupę i atakują po kolei broniącego się. Atakujący mają ograniczyć się do jednej formy ataku lub stosować różne ataki. Jeśli obrońca wykonał wszystkie techniki obrony, następny z grupy przyjmuje jego rolę i tak trening jest kontynuowany, aż wszyscy ćwiczący będą pełnić tę rolę.

- trening kombinacji technicznych, łączenie sekwencji ruchów w jedną całość. W Judo np: kombinacja rzutów

1. 1) o-uchi-gari, morote-seoi-nage
2. 2) harai-goshi, osoto-gari itp.

- woklny trening. Zwany również randori lub kumite. Rodzaj treningu przy którym ważne jest aby zharmonizować siły ciała i umysłu, tak aby pokonać atakującego zgodnie z zasadą „minimum wysiłku maksimum efektu”. Ten rodzaj treningu zwany jest często jako walka lub walka treningowa.

- kierowany trening. Przy tym rodzaju treningu zajęcia prowadzi instruktor lub zaawansowany Deshi z mniej zaawansowanymi uczniami i pomaga im zrobić postęp w ich umiejętnościach.

- trening z kilkoma przeciwnikami. Przy tym rodzaju treningu TORI broni się przed kilkoma równocześnie atakującymi partnerami zwanymi UKE.

- trening walki uzbrojonej. Przy tym rodzaju treningu ćwiczący broni się przed napastnikiem uzbrojonym np. w miecz, włócznię, kij, nóż itp.

- trening w siadzie. Jeden z podstawowych treningów w tradycyjnych sztukach walki. Szczególnie ważnym elementem treningu jest doskonalenie pracy biodrami. Obaj ćwiczący poruszają się na kolanach.

- trening w którym Tori siedzi, a Uke stoi. Atakujacy wykonuje ataki poruszając się stojąc, w czasie gdy tori pozostaje w seiza- ho i porusza się tylko SHIKO.

- trening tylko w pozycji stojącej obaj ćwiczący wykonują tzw. Tachi-waza.

- to prawdopodobnie najważniejszy trening kendo- od tych którzy dopiero zaczynają podążać ta drogą jak i dla najwyższych stopniem (kodansha) Kinkaeshi keiko uczy najbardziej istotnych elementów kendo, takich jak: KI-KEN-ITTCHI (jedność ducha,miecza i ciała), MA-AI (dystans), SHISEI (postawa), KIAI (okrzyk), KOKYU (oddech), ASHI-SABAKI (praca nóg), TENOUCHI (sposób trzymania SHINAI). Prawidłowe DATOTSU (atak), ZANSHIN (gotowość do dalszej walki) i ogólna wytrzymałość.

- szczególny rodzaj treningu, w którym w najmroźniejszej porze roku tzn podczas zimy gdy jest śnieg i mróz, ćwiczący wstają bardzo wcześnie rano i ćwiczą określony czas na świeżym powietrzu.

- podobnie jak KEN-KEIKO tylko, że w najbardziej gorącej porze roku, w lecie. Ćwiczy się w najgorętszej porze dnia. Jest to stara tradycja japońskich wojowników, która służyła do wzmacniania ducha i odporności ciała.

- ćwiczenie wytrzymałościowe. W różnych szkołach istnieją odmienne metody na wyrobienie specjalnej wytrzymałości, niezbędnej do prowadzenia walki.

- trening, w którym ćwiczący żyją razem przez określony czas w jakiejś miejscowości i główna częścią dnia jest trening. Współcześnie ta forma to: obozy treningowe, seminaria lub staże.

- „pielgrzymka wojownika”, długa wędrówka po różnych dojo, połączona z treningiem u rozmaitych mistrzów, była kiedyś niezwykle popularna. Słynni mistrzowie z przed kilku wieków nieraz piętnaście lat kroczyli ścieżką Musha Shugyo, niejednokrotnie przy tym ryzykując życiem. Nietrudno sobie wyobrazić mniej doświadczonych wojowników zdrowo karconych przez wychowawców tej lub innej szkoły. Ale na zręcznych też czyhało wiele niebezpieczeństw. Nie jeden z tych, którzy wygrali walki na treningu, parę chwil później ginął w zasadzce zastawionej przez pokonanych przeciwników. Tacy wędrowcy sporo czasu spędzali też głęboko w górach, gdzie prowadzili trening duchowy. Ciągle stawiali czoło wyzwaniom. W miarę jak zdobywali sławę, napotykali na swej drodze coraz to nowych przeciwników. W tych pojedynkach stawką było życie. Chyba dość łatwo się domyślić, że mało znani wojownicy chcieli pokonać słynnych mistrzów. Miyamoto Musashi stoczył ponad sześćdziesiąt takich pojedynków, zanim skończył dwadzieścia osiem lub dwadzieścia dziewięć lat. Tsukahara Bokuden, w czasie trzech musha shygyo, pokonał ponad dwustu przeciwników. Obaj wyszli z tego bez najmniejszego szwanku, co niemal graniczy z cudem. Trzeba nadludzkich umiejętności, żeby osiągnąć taki wynik, więc nic dziwnego, że wspomniani wyżej wojownicy cieszą się nieśmiertelną sławą.

Broniący się (tori) jest bez broni. Atakujący (uke) jest wyposażony w pałkę, nóż i pistolet. Pistolet trzyma za lewą połą bluzy, pałkę i nóż (ostrzem zwrócony w dół) w prawej ręce. Obaj partnerzy stoją naprzeciwko siebie w odległości ok. czterech metrów. Tori zwrócony jest prawym bokiem do miejsca honorowego. Obaj partnerzy wykonują zwrot w kierunku publiczności (komisji) i jednocześnie wykonują ukłon stojąc, następnie odwracają się ku sobie i ponownie wykonują ukłon. Uke wykonuje zwrot w lewo, idzie około dwóch metrów w kierunku komisji, klęka na macie (rozpoczynając lewą nogą) i kładzie przed sobą nóż, następnie równolegle do noża pałkę, a w końcu wyciąga zza poły bluzy pistolet i kładzie go przed pałką rękojeścią zwrócony w kierunku kolan. Po złożeniu broni uke wstaje i powraca do pozycji wyjściowej. Obaj partnerzy przyjmują pozycje zazen, w której wykonują niski ukłon. Następnie wstają do postawy stojąc. Obaj wykonują kilka krótkich kroków w przód i w postawie naturalnej zatrzymują się naprzeciwko siebie. Po momencie bezruchu rozpoczynają pierwszą grupę technik. Kończąc poszczególne WAZA partnerzy kłaniają się wzajemnie. W momencie zakończenia technik bez broni, uke wraca do miejsca gdzie zostawił broń, klęka, bierze pałkę w prawą rękę i powraca na pozycję wyjściową rozpoczynając następny atak. Po zakończeniu ostatniej techniki obronnej tori zwraca pałkę uke, który idzie do miejsca gdzie leży nóż i pistolet, kładzie pałkę przed pistoletem. Następnie chowa nóż za połę bluzy i wraca na pozycję wyjściową, aby przeprowadzić następny atak. Po zakończonej obronie tori zwraca nóż uke, który wraca do miejsca gdzie zostawił pałkę, kładzie nóż przed pałką, a pistolet wkłada za bluzę i obi. Następnie wstaje i powraca na pozycję wyjściową do następnego ataku. Po wykonaniu ostatniej obrony tori zwraca pistolet uke, który wraca na pozycję wyjściową zajmowaną przed rozpoczęciem egzaminu (KATA). Ceremonia zakończenia przebiega w odwrotnej kolejności jak ceremonia rozpoczęcia.

Egzaminy odbywają się raz w roku w maju.

RITSUREI- ukłon stojąc SEIZA - “siedzieć prosto" sposób siadania (za-zen) ZA REI - ukłon siedząc SHOMEN NI REI - ukłon w kierunku kamiza SENSEI NI REI- ukłon w stronę nauczyciela OTAGAI NI REI - "ukłońmy się sobie wzajemnie" KIRITSU - podnosić się, wstawać 1. KAMAE - SHISEI - postawy

• - SHIZENTAI - postawa naturalna
• - SHIZEN HONTAI - zasadnicza postawa naturalna
• - JIGO-TAI - niska postawa obronna
• - AI GAMAE - postawa jednostronna
• - GYAKU GAMAE - postawa odwrotna

2. SHINTAI - poruszanie się

• - AYUMI - ASHI - krok zwykły, przestawny
• - TSUGI - ASHI - krok dostawny
• - SHIKO - poruszanie się na kolanach

3. TAI SABAKI – „Manewry” ciałem, zwroty, obroty

• - ZEMPO TENKAN ASHI - krok w przód z obrotem
• - KOHO TENKAN ASHI - obrót w tył o 180°
• - YOKO TENKAN ASHI - obrót o 270°
• - USHIRO TENKAN ASHI - obrót o 360°

4. MAAI - Dystans

• - CHIKA MA - "zwarcie", bliski dystans
• - MA - półdystans
• - TO MA - duży dystans

5. UKEMI WAZA - Techniki stykania się z podłożem, pady i przewroty

• - KOHO UKEMI - pad w tył
• - YOKO UKEMI - pad na bok
• - ZEMPO UKEMI - pad w przód
• - MAE UKEMI - przewrót w przód
• - USHIRO UKEMI - przewrót w tył

6. Historia szkół ju-jutsu (do 4 kyu) 7. Historia szkół: bu-jutsu (do 1 kvu)